Smakelijk eten!

Zondag is een heerlijke dag om niet te koken en bij de Chinees af te halen. Aangezien ik net verhuisd ben, kom ik voor het eerst bij mijn ‘nieuwe’ Chinees om de hoek. Je kent het wel; ones you go 1 chinees, you always stays bij die chinees.
Een beetje onwennig kom ik dan ook binnen bij de deur waarboven een groot bord ‘Afhalen’ hangt. Zag er goed uit, net als bij elke chinees, een bank, tafel met wat boekjes en een zwaaiende kat op de toonbank.
Wat me wel opviel was de berg voorgevouwen platic zakken die nog net het plafond niet raakte. Me afvragend hoe druk je het kan hebben als het efficiënt is om de plastic zakken van te voren zo te vouwen dat de bakjes er als een lopende band in kunnen, valt mijn oog op het ‘Keuzemenu voor 2 personen’. Hierbij krijg je standaard kroepoek, een bakje rijst en mag je maar liefst twee gerechten uitkiezen voor maar 20 euro. Nu weet ik dat je met zo een menu voor 2 personen een hele familie kan voorzien maar ik word toch verleid door deze mooie aanbieding.

“Graag een Keuzemenu voor 2 personen met Babi Pangang, saus apart (krijg je namelijk meer vlees, typisch Hollands) en Tjap Tjoy met kip en dan graag een bakje nasi en een bakje bami.” Nu moet je, wanneer je niet voor rijst kiest al 50 cent extra betalen voor nasi of bami, maar wanneer je nasi en ook bami wil kan je het beter los bestellen zegt de mevrouw. Deze mevrouw, wat ook erg opvallend was, was geen chinees maar waarschijnlijk Bosnische. Ze was al goed ingeburgerd als ‘fake chinees’ want de manier waarop ze Bami Pangang en Tjap Tjoy uitsprak leek net echt. Goed zei ik, dan graag een losse Babi Pagnang met saus apart en een Tjap Tjoy kip met nasi en bami. Ik rekende af en kreeg mijn nummertje mee waarna ik moest wachten op mijn bestelling.

Ik nam plaats op de bank en baalde stiekem wel dat ik nu geen kroepoek bij mijn eten kreeg. Dat was nou juist het aantrekkelijkste van het menu. Waar is de tijd gebleven dat ze vroegen “Kroepoek bij?, Sambal bij?, Tasje bij?”
Het aantal mensen stroomt binnen, er staat een rij van ruim 10 personen en dat gaat de tien minuten dat ik wacht, op ‘nummer 20’, rustig door.
Zo ook de voorgevouwen plastic tassen, waar zojuist de stapel bijna het plafond raakte, was deze binnen tien minuten gehalveerd. Het luikje waar het eten door werd geschoven bleef maar open gaan, de gerechten werden als een lopende band in de voorgevouwen plastic zakken gestopt. Het was zo druk dat er zelfs een aparte ‘nummertje omroeper’ was.
Mijn aandacht ging weer terug naar de Bosnische dame die alleen maar de bestellingen op nam en afrekende. De bedragen die zij, schaamteloos, noemde vlogen me om de oren. Ik tik mijn vriend aan en zeg “ Jij gaat Chinees leren koken, wij gaan ook een Chinees beginnen”. Op dat moment horen wij “NUMMER 20!”, dat zijn wij. We lopen de deur uit met een goed gevulde plastic zak. “Jammer van de kroepoek”.