Drie weken lang zat ik dagelijks gewassen en gestreken op de bank zodra Koffietijd begon, mij afvragend hoe ik de dag weer door moest komen. Gelukkig heb ik elke dag bezoek gehad van familie en vrienden (waarvoor mijn dank). Dat was afleiding. Ja, afleiding had ik nodig. Ik verveelde me kapot. Zo erg dat ik een afspraak bij de tandarts zag als een uitje. Je zult me nu voor gek verklaren maar voor zo een uitje dofte ik me echt helemaal op, heerlijk! Helaas was een afspraak bij de tandarts maximaal 10 minuten. Een dag duurt lang als je om 8.30 uur een afspraak hebt en om 8.45 uur opgedoft weer buiten staat.
Het moment brak aan dat mijn laatste bezoek stond gepland. Na drie weken was ik toch echt door mijn familie-, vrienden- en kennissenbestand heen.
Diezelfde avond is het begonnen, de weeën. "Als de weeën beginnen voel je het direct!". Ik had spierpijn in mijn lies en later wat buikpijn. Zal wel niks zijn dacht ik, ik was 39 weken zwanger. De volgende morgen begon de buikpijn toch wel wat toe te nemen. Ik begon te klokken, om de twee minuten had ik één minuut of langer pijn. Zouden dit weeën zijn?
Vanaf dag 1 wilde ik een ruggenprik. Een ruggenprik kan je krijgen tot 7 centimeter ontsluiting. Mijn omgeving keek me maar raar aan. "heb je niet nodig joh, je krijgt oerkrachten!", "kan zijn dat de baby dan met de pomp wordt gehaald" of "het schijnt dat je dan de weeën niet goed voelt".
Des te enthousiaster werd ik over de ruggenprik. Moet je nagaan, een ruggenprik, oerkrachten en je voelt de weeën niet. Dat is de ideale situatie. Dat hij met een pomp gehaald kan worden is misschien een groter risico met een ruggenprik maar dat zie je ook bij "normale" bevallingen.
De verloskundige was er binnen 30 minuten. Zij bevestigde dat dit weeën waren. Ik had al 7 centimeter ontsluiting! WAT? En die ruggenprik?
In het ziekenhuis had ik tot 9 centimeter nog aardig wat babbels. De vrouwen van het programma 'Born every minute' en de meiden van '16 and pregant' waren in mijn ogen aanstellers. In Amerika krijgt iedere vrouw tijdens een bevalling een ruggenprik. En nog gillen ze het uit. Ik kon de weeën gemakkelijk opvangen zonder (nood gedwongen) een ruggenprik. Bij 9 centimeter werden mijn vliezen gebroken. Ik kan je garanderen dat de babbels van ervoor direct waren verdwenen. Dat waren weeën! Ik begrijp nu ook dat weeën niet te omschrijven zijn. Ik kreeg altijd te horen dat het voelde als triljoen keer menstruatie pijn. Ik heb het ervaren als buikkrampen die je jou ergste vijand nog niet zou wensen.
De medelijden die ik met manlief had waren acuut verdwenen, ik heb echt medelijden met mezelf. Gelukkig heb ik maar een uur hoeven lijden. Ja mannen, wij vrouwen lijden. Dat manlief wanhopig naast me heeft gestaan maakt een hoop goed. Ik durf te wedden dat hij een aantal malen stiekem god heeft bedankt dat hij een man is. Terecht, hij zou het niet overleven! Van de week was hij nog thuis met buikgriep. Buikgriep dacht ik, stel je niet aan.
Na een uur geleden te hebben mocht ik eindelijk persen. Het duurde daarna 46 minuten voordat de mooiste baby die ik ooit had gezien op mijn borst werd gelanceerd.
"Hoi popje, wat ben je mooi". Heel tevreden en vertrouwd begon hij direct op zijn duimpje te sabbelen. Dit is mijn zoon, de baby in mijn buik, onze zoon, Nio. Zo cliché als het is, het was het mooiste moment wat me tot op heden is overkomen. Vervult van geluk, trots en liefde. Trots op mezelf en Nio, we hebben dit toch mooi gedaan.
Nio net geboren
Nu zes weken later is de kraamtijd officieel voorbij. Dagelijks zijn we nog op zoek naar de 3 R's; Rust, Regelmaat en Reinheid. Dat heeft tijd nodig. We zullen elkaar moeten leren kennen. Nio is, zegt een trotse moeder, een voorbeeldig kindje. Hij is zo lief! Ik kan hem wel opeten (figuurlijk).
Hij hoort bij mij, bij ons gezin.
