Negen maanden af- race

Daar loop ik dan, flanerend in mijn bikini, langs het zwembad. Mijn rug recht, borstjes naar voren, kont iets naar achter en kin in de lucht. Het gevoel van de zon in mijn gezicht, de warmte, daar had ik zo naar verlangd.

Nog net voor de schoolvakantie begint en Nederland massaal van de Turkse zon gaat genieten, glippen wij er tussenuit. Wij ruilen regen, donkere wolken, 16 graden en een hoopje chagrijnige mensen in voor zon, blauwe hemel, all inclusive, relaxen en lachende mensen. 

Ondertussen heb ik plaats genomen op een ligstoel, nog steeds aan het zwembad. Een rieten parasol maakt de zon net iets minder fel en een ananassapje met ijs staat naast me. Ik mag het eigenlijk niet zeggen, komt nog al dom over, maar ook ik bestelde zojuist een "Ananas Juice with ice". Ach, dan heb je toch weer wat te lachen, niet?

Ik geef de schuld aan het pak waar met grote letters Ananas op stond. Later zag ik dat aan de andere kant Pineapple stond vermeld. Maar goed, ik heb mijn ananassapje.

Negen maanden is mijn zoon nu. Je kent het wel "9 maanden op en 9 maanden af". 

Die 9 maanden op liepen gesmeerd. 23 kilootjes, schoon aan de haak. Dat was ik totaal aangekomen. Met 39 weken ben ik bevallen, bijna een volledige zwangerschap. De standaard vraag die je krijgt als je zwanger bent is 'En? Veel aangekomen?'. Nooit heb ik mij er voor geschaamd of het niet willen zeggen. Een zwangerschap is en blijft een inslag op je lichaam. 

Iedereen om me heen probeerde mij goede moed in te praten. "Oh joh, die 23 kilo vliegen er zo af", "dat is ook vocht, ben je zo kwijt", etc.

Ik zal eerlijk zijn, dat is dus niet waar! Toen mijn zoon geboren was zat er nog 13 kilo te veel aan mij lichaam. Ook met borstvoeding viel ik eigelijk niks af. 

Conclusie; gewoon teveel gegeten. 

Doelstelling; negen maanden af! 

Nu heb ik niet de meest relaxte bevalling gehad met een totaal ruptuur (Google maar, AUW!). 

Hierdoor heb ik de eerste paar weken plat gelegen. Dat is ook niet echt bevorderlijk voor de negen maanden af-race. 

Maar zes weken na een bevalling mag je weer sporten. Fanatiek dat ik was heb ik een Personal Trainer in de arm genomen, Mark Bevaart van AMB Sports. Maar ik mocht, vanwege de complicatie, pas sporten met acht weken. 

Als ik er op terug kijk was ik pas vijf maanden na de bevalling echt hersteld. Maar een echte bikkel laat zich niet kennen, half november, acht weken na de bevalling, begin ik te sporten met mijn PT Mark. 

"Luister Mark, eind december ga ik op vakantie en dan moet mijn buik en cellulitis weg zijn en moet je weer door mijn benen kunnen kijken."

De lat lag hoog, in zes weken wilde ik het onmogelijke. Het moest! Over zes weken ging ik naar Aruba! 

Zes weken later, ik was tevreden. Ik was er alleen nog lang niet. Zes kilo was ik afgevallen, één kilo per week. 

Ik ben in die zes weken dan ook echt vol gegaan. Ik heb mijzelf van een andere kant leren kennen. Sowieso, wat een periode heb ik achter de rug. De negen maanden zwanger, de bevalling, een baby, je lichaam, hormonen, je leven, mensen om je heen, je ouders, je relatie, op je werk, alles veranderde! 

Ik voelde me onzeker. Deed ik het allemaal wel goed? Kon ik ooit nog zijn wie ik was? Ben ik plotseling veranderd in een huis-moeke? Krijg ik mijn oude lichaam nog terug? 

Ik zie er niet uit! Ben dik! Ben een hoopje chagrijnig mens! Is dit moederschap? Is dit leuk? Is dit nu mijn leven? 

Op Aruba was ik nog bescheiden onzeker. Ergens trots dat ik van de 23 kilo er al 16 kilo af heb weten te krijgen. Maar omdat ik nog niet het gewenste resultaat had bereikt zat ik toch nog niet helemaal lekker in mijn fel. 

Buiten mijn lichaam; met een baby van drie maanden zo een grote reis maken was natuurlijk al spannend genoeg. Maar dat kan ik echt iedereen aanraden! 

Na Aruba ben ik fanatiek blijven sporten met mijn PT. Ook heb ik samen met wat buurtjes hardlopen opgepakt. We hebben zelfs de Ladies Run (5 km.) gelopen in Rotterdam. In Augustus staat de Color Run in Utrecht op het programma.

Ik was wel een klein beetje emotioneel tijdens de Ladies Run. Maar ook heel trots! Ik was zo trots en zo blij dat ik mijn grenzen heb weten te verleggen om mijn doel te bereiken. De mensen langs de kant die ons aanmoedigden, de sfeer, de dames die bijna allemaal met een doel rende; het was een mijlpaal. Mijn mijlpaal. Ik had mijn doel behaald. Ik was 23 kilo afgevallen binnen 9 maanden. Ik zit lekker in mijn fel en ben trots op mezelf.

Bedankt lieve mensen die mij hebben geholpen tijdens de negen maanden af-race.

Speciale dank aan; mijn moeder, die elke dag voor mij kookt. Rekening houdend met mijn dieet.

Mijn vriend, die me altijd mooi blijft vinden en dat je me blijft stimuleren om te doen waar ik mij goed bij voel.

Mark, mijn personal trainer. De persoon die ik iedereen kan aanraden voor die extra boost, het verleggen van grenzen en een gezonde draai qua voeding. Degene die mij heeft geholpen en altijd zo rustig bleef, ookal zat ik er echt doorheen. 

Zo, mijn ananassap is op. Ik ga mijn ligstoel verlaten en kijken welke lekkere hapjes de Turken vandaag weer weten te maken. 

Ten slotte; vergeet niet te genieten! Maar als je iets wilt, dan moet je niet zeuren, maar DOEN!

Lekker cliché!

Als je moeder wordt, verandert je sociale leven en alles er omheen. Toen ik nog geen moeder was zag ik het moederschap totaal anders. Mijn baby zou mijn sociale leven niet in de weg zitten. Ik zou Patty blijven zoals iedereen mij kende. Niets is minder waar,..

Via mijn werkgever ben ik uitgenodigd op een workshop. Zakelijk gekleed, hakjes aan, met lipgloss glimmende lipjes en haartjes mooi in de krul verschijn ik op een top locatie in hartje Rotterdam. Tijdens de voorstelronde stel ik mijzelf voor. Als laatste vermeld ik ook nog; “O’ja, en daar tussendoor ben ik ook nog moeder. Maar dat zie je wel aan de kwijl die ik net ontdekte op mijn colbert.” De hele groep moest lachen. Uiteraard was het een mooie binnenkomer om mij te verontschuldigen voor de kwijl die mijn zoon achterliet op mijn zakelijke outfit.

Ontspannen ben ik aan een kopje thee begonnen. Nu ik moeder ben is werk namelijk tijd voor ontspanning. Een beetje tijd voor mezelf.

Die ochtend; mijn zoon slaapt nog steeds niet door. En juist deze morgen had hij geen zin om te drinken, ging ik douchen; dan wilde hij vooral niet alleen zijn, had ik hem net aangekleed; ging hij uitgebreid poepen, wilde het liefst meekijken tijdens het opmaken en hij heeft ontdekt dat je aan haar ook gewoon kan trekken als je op de kop in de föhn hangt. Ook was hij moe maar wilde dan wel in slaap gewiegd worden.Op het nippertje kwam ik op tijd voor de workshop. Volgens mij hapte ik daar ook voor de eerste keer weer naar lucht.

Daarnaast is het puzzelen om verjaardagen, etentjes en stapavondjes te combineren met de slaapjes, voedingen en luiers van mijn zoon.

Ik heb het geluk dat ik aan sociale rijkdom niks te kort kom. Maar ik merk wel dat mijn sociale contacten minderen. Voorheen was ik echt een feestbeest, tot in de late uurtjes. Tegenwoordig lig ik in het weekend ook gewoon om 22.00u op bed. Als ik uitga dan haak ik vroegtijdig af. Mijn ogen vallen dan gewoon dicht. Met gebroken nachten en een zoon die het al 9 maanden presteert om met een 5 in de klok wakker te worden, 32 uur werk en huishouden blijft er gewoon niks van je energielevel meer over. Ik wil een goede moeder, vrouw, dochter, nicht, tante, zus, werknemer en een vriendin zijn. Je kunt alleen niet altijd rekenen op begrip. Toen ik zwanger was, was het allemaal prachtig. Maar toen mijn zoon eenmaal was geboren en ik nog weinig tijd over had, zijn de slachtoffers gevallen. Helaas, het contact ebt langzaam weg.

Maar vriendschappen heb je nodig. Ook als je moeder bent. Even niet praten over poepluiers, borstvoeding en slapenloze nachten. Gewoon de ouderwetse gesprekken zijn juist die, die zo heerlijk zijn. De gesprekken waarin je even geen moeke, moeder-af bent en gewoon Patty bent. Zeker met de drukke agenda die ik heb is het wel belangrijk om te plannen. Daarbij is iedereen tegenwoordig onwijs druk. Maar een goede vriendin kan wel wat hebben en is het waard om moeite voor te doen.