33 jaar,...

Normaal begin ik altijd met zappen bij RTL4. Eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, zap ik meestal direct naar TLC. Maar sinds ik ook mee wil praten tijdens de lunchpauze, heb ik mij voorgenomen om vaker bij Nederland 1 te beginnen. Je kent die lunch gesprekken wel; "heb je gisteren DWDD gezien?". In het begin had ik nog niet eens door dat DWDD staat voor De Wereld Draait Door. Schijnt een hip programma te zijn bij 50+-ers en mannen in pak met een accentje alsof ze jaren in Wassenaar hebben gewoond. En als iets hip is, sluit Patty graag aan! 

Ik kan je alvast melden; ik heb tot op heden nog geen DWDD gezien! Wel kijk ik tegenwoordig Lingo. Dat is weer een heel ander genre. Meer een programma waar mijn schoonvader naar kijkt. Sorry, Herman. Maar soms vertel ik ook waarheden. Dit tikkend vraag ik me af of DWDD niet op Nederland 3 is? Misschien morgen eens proberen.

Na het avond programma van eten geven, vaatwasser inruimen, baby in bed doen, wasjes draaien, kijken wat ik morgen aan doe etc. plof ik tegen een uur of 21.00u eindelijk op de bank. Wanneer ik de TV aan doe blijf ik hangen op Nederland 1, waar hij nog op stond. Het is een programma waar zeven gezinnen worden gevolgd vanwege een ziekte in het gezin. Die persoon zal overlijden. Ze nemen afscheid van elkaar.

Daar zit ik dan. Jankend op de bank. Een klein emotioneel wrak. Die arme kindjes die hun ouders kwijt raken en ouders die hun kinderen nooit zullen zien opgroeien. Dan was er ook een vrouw met huidkanker, zij overleed in deze uitzending. Oef, nu werd het voor mij confronterend. Al jaren heeft mijn moeder, en onlangs ook mijn zus, last van huidkanker. Dat je er echt dood aan kon gaan wist ik wel. Maar dat je echt dood gaat van huidkanker, had ik weggestopt. 

Een paar weken geleden is er nog een flink stuk verwijderd bij mijn moeder in haar been, tot haar bot. Dit is de zoveelste keer. 

De angst die je hebt dat je moeder misschien dood kan gaan aan huidkanker werd toch even in mijn gezicht 'gepropt'. 

Huilend bel ik mijn moeder "Mam, ik wil niet dat jij dood gaat aan huidkanker". Ze was even stil. Nadenkend waar dit natuurlijk ineens vandaan kwam. Zoals een echte moeder zei ze dingen waardoor ik mij gerustgesteld moest voelen. Die woorden waarvan je als klein meisje een veilig gevoel kreeg. Terug naar mama, daar ben je veilig. 

Maar dat kleine meisje ben ik niet meer. Het zorgeloze leven is veranderd in een zorg leven. Iets zegt mij dat het een keer niet meer weggehaald kan worden. Het is zoveel, zo vaak. 

94 jaar wil ze worden, nog 33 jaar wil zij leven op deze aardbol. Nog 33 jaar heb ik mijn moeder aan mijn zijde als het aan haar ligt. Ze wil overgroot oma worden en Nio zien trouwen. Over 33 jaar ben ik ouder dan zij nu is.

33 jaar, JIJ huidkanker, waag het niet. Het gaat nu goed maar laat het me niet merken. Ik zal je,.....