Mijn kleine baby, dreumes, mijn liefde, mijn alles, mijn geluk en zaligheid. Mijn zoon.
Het moeder zijn is geland. Het duurde wel even hoor. De eerste 12 maanden, poeh hé! Dat is een echte achtbaan. Als je wagentje net vaart afneemt, schiet het weer keihard naar voren en ook nog over de kop.
Ik heb geprobeerd om met volle teugen te genieten. Maar een goede moeder zijn vergt veel tijd. Wat is een goede moeder? En wat doet een goede moeder? Doe je het allemaal wel goed? En wat als je het nu verpest? Dan heb jij, ja jij, je eigen kind voor de rest van zijn leven geruïneerd. Opvoeden, of laten we zeggen het groot brengen van een kind, is nog best lastig. En waar zijn alle opvoedingsboekjes? En waar is het consultatiebureau voor dreumesen en peuters? Het enige wat zij nu nog doen is prikken in die arme kindjes. Ja, en hoe leg ik dat dan uit? "Die mevrouw met die lange naald, de dokter gaat je prikken, prikken in je arm, *prik*prik* en dat doet auw!". Ja, en ik breng je er naar toe. Het is mijn schuld. Maar het komt wel goed schatje. Daar wordt je groot en sterk van.
Ik doe mijn best. Ik ben, al zeg ik het zelf, een vrij leuke moeder voor mijn zoon. Misschien ben ik wel te leuk en vergeet ik soms streng te zijn. Maar moet ik echt streng zijn? Is dat hoe je een kind opvoedt? Liefde. Daar draait het om toch? Geef je kind voldoende liefde en dan is het wel goed. Of nee, je hebt natuurlijk ook normen en waarden. Gek. Dat lijkt zo gewoon. Het gaat zo vanzelf. Misschien is het niet volgens de normen en waarden van anderen. Maar ik doe mijn best. Echt!
Mijn baby, bijna 1.5 jaar. #What?! Over een half jaar sta ik alweer snoepzakjes te maken en ballonnen op te blazen. Mijn baby is dus echt geen baby meer. Hij heeft een eigen karakter, mening (dat denkt hij dan) en willetje. Hij wordt groot. Mijn koekkie. Draai de tijd terug! Het gaat zo snel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten