Het moederschap kan je soms echt zo onzeker maken. Het opvoeden; dat is nog best wel een dingetje namelijk. Want wanneer doe je het nu goed en wanneer ben je je kind echt keihard aan het verpesten? Verpesten voor altijd. En dan de blikken van anderen: "Nou, die is echt goed verpest.". Ik weet 't, who cares? Nou, ikke wel hoor! Die blikken wil je toch voorkomen. Je wilt toch dat jouw lieve schat, je kleine baby, je grootste trots, door iedereen geliefd wordt!?
Mijn zoon, een dreumes van 1,5 jaar. Leuke fase hoor dit. Maar poeh hé, wat een energie! Ik ben de hele dag aan het corrigeren. -Nee, niet doen.-, -Leg terug.-, -Niet op tafel.-, -Nee, nu niet.-, -Luisteren!-, -Dit mag niet.-, -Dit is echt gevaarlijk-, - etc.-. Vermoeiend! En dan moet je ook nog consequent blijven. Ik en consequent? LoL! Wie heeft dat verzonnen? Maar voor de opvoeding 'oh zo' belangrijk. Dus we blijven gewoon consequent en herhalen alles 3x (of 4,5,6,7,x), tot je geduld opraakt. Dan krijg je het 'als je nu niet luistert, krijg je straf'-momentje. Herken je het nog van vroeger? Doet ze toch niet dacht ik altijd. Maar ik geef echt straf. Goed he? Op het strafstoeltje. Dat heb ik dan weer geleerd van 'The Nanny' op TV. Gewoon een super tof stoeltje van Cars. Tegenwoordig doet meneer dan ook iets wat niet mag en vraagt vervolgens met een prethoofd om 'Maf' (ja, straf). Hmmm,...misschien toch tijd voor een lelijk stoeltje?
Uiteten met je kind, dat kan toch gewoon? Ok, laten we laagdrempelig beginnen. Gewoon gezellig met zijn 3-en uiteten bij,...Mac Donalds. Een massa aan kinderen en genoeg vergelijkingsmateriaal. Dat vergelijkingsmateriaal zit rustig in een kinderstoel, eet een frietje, kijkt om zich heen en bungelt daar met de voeten rustig bij op en neer. Dan heb je Nio. Een kinderstoel? -Uit!-. Slabber? Die ligt al op de grond. En twee frietjes en één Kip Nugget later, gaat hij rondlopen. En het liefst met mijn pinpas! En krijsen dat hij doet! Je ziet al die blikken op je gericht, je hoort ze denken.... Iets harder dan normaal zeg ik "Nee Nio, je mag mama's pinpas niet". Natuurlijk mogen ze niet denken dat mijn mini-me zo verwend is en daardoor de boel bij elkaar krijst. Het is toch ook heel normaal dat hij niet met mijn pinpas op pad mag? Hij vindt dus van niet. Ik geef het op. Nu niet. Die blikken blijven prikken. "Nio, wil je een ijsje?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten