Onzekerheid

Het moederschap kan je soms echt zo onzeker maken. Het opvoeden; dat is nog best wel een dingetje namelijk. Want wanneer doe je het nu goed en wanneer ben je je kind echt keihard aan het verpesten? Verpesten voor altijd. En dan de blikken van anderen: "Nou, die is echt goed verpest.". Ik weet 't, who cares? Nou, ikke wel hoor! Die blikken wil je toch voorkomen. Je wilt toch dat jouw lieve schat, je kleine baby, je grootste trots, door iedereen geliefd wordt!?

Mijn zoon, een dreumes van 1,5 jaar. Leuke fase hoor dit. Maar poeh hé, wat een energie! Ik ben de hele dag aan het corrigeren. -Nee, niet doen.-, -Leg terug.-, -Niet op tafel.-, -Nee, nu niet.-, -Luisteren!-, -Dit mag niet.-, -Dit is echt gevaarlijk-, - etc.-. Vermoeiend! En dan moet je ook nog consequent blijven. Ik en consequent? LoL! Wie heeft dat verzonnen? Maar voor de opvoeding 'oh zo' belangrijk. Dus we blijven gewoon consequent en herhalen alles 3x (of 4,5,6,7,x), tot je geduld opraakt. Dan krijg je het 'als je nu niet luistert, krijg je straf'-momentje. Herken je het nog van vroeger? Doet ze toch niet dacht ik altijd. Maar ik geef echt straf. Goed he? Op het strafstoeltje. Dat heb ik dan weer geleerd van 'The Nanny' op TV. Gewoon een super tof stoeltje van Cars. Tegenwoordig doet meneer dan ook iets wat niet mag en vraagt vervolgens met een prethoofd om 'Maf' (ja, straf). Hmmm,...misschien toch tijd voor een lelijk stoeltje?

Uiteten met je kind, dat kan toch gewoon? Ok, laten we laagdrempelig beginnen. Gewoon gezellig met zijn 3-en uiteten bij,...Mac Donalds. Een massa aan kinderen en genoeg vergelijkingsmateriaal. Dat vergelijkingsmateriaal zit rustig in een kinderstoel, eet een frietje, kijkt om zich heen en bungelt daar met de voeten rustig bij op en neer. Dan heb je Nio. Een kinderstoel? -Uit!-. Slabber? Die ligt al op de grond. En twee frietjes en één Kip Nugget later, gaat hij rondlopen. En het liefst met mijn pinpas! En krijsen dat hij doet! Je ziet al die blikken op je gericht, je hoort ze denken.... Iets harder dan normaal zeg ik "Nee Nio, je mag mama's pinpas niet".  Natuurlijk mogen ze niet denken dat mijn mini-me zo verwend is en daardoor de boel bij elkaar krijst. Het is toch ook heel normaal dat hij niet met mijn pinpas op pad mag? Hij vindt dus van niet. Ik geef het op. Nu niet. Die blikken blijven prikken. "Nio, wil je een ijsje?"

Time flies

Mijn kleine baby, dreumes, mijn liefde, mijn alles, mijn geluk en zaligheid. Mijn zoon. 

Het moeder zijn is geland. Het duurde wel even hoor. De eerste 12 maanden, poeh hé! Dat is een echte achtbaan. Als je wagentje net vaart afneemt, schiet het weer keihard naar voren en ook nog over de kop. 

Ik heb geprobeerd om met volle teugen te genieten. Maar een goede moeder zijn vergt veel tijd. Wat is een goede moeder? En wat doet een goede moeder? Doe je het allemaal wel goed? En wat als je het nu verpest? Dan heb jij, ja jij, je eigen kind voor de rest van zijn leven geruïneerd. Opvoeden, of laten we zeggen het groot brengen van een kind, is nog best lastig. En waar zijn alle opvoedingsboekjes? En waar is het consultatiebureau voor dreumesen en peuters? Het enige wat zij nu nog doen is prikken in die arme kindjes. Ja, en hoe leg ik dat dan uit? "Die mevrouw met die lange naald, de dokter gaat je prikken, prikken in je arm, *prik*prik* en dat doet auw!". Ja, en ik breng je er naar toe. Het is mijn schuld. Maar het komt wel goed schatje. Daar wordt je groot en sterk van. 

Ik doe mijn best. Ik ben, al zeg ik het zelf, een vrij leuke moeder voor mijn zoon. Misschien ben ik wel te leuk en vergeet ik soms streng te zijn. Maar moet ik echt streng zijn? Is dat hoe je een kind opvoedt? Liefde. Daar draait het om toch? Geef je kind voldoende liefde en dan is het wel goed. Of nee, je hebt natuurlijk ook normen en waarden. Gek. Dat lijkt zo gewoon. Het gaat zo vanzelf. Misschien is het niet volgens de normen en waarden van anderen. Maar ik doe mijn best. Echt! 

Mijn baby, bijna 1.5 jaar. #What?! Over een half jaar sta ik alweer snoepzakjes te maken en ballonnen op te blazen. Mijn baby is dus echt geen baby meer. Hij heeft een eigen karakter, mening (dat denkt hij dan) en willetje. Hij wordt groot. Mijn koekkie. Draai de tijd terug! Het gaat zo snel. 

Zoektocht,...

Op Internet kwam ik een artikel tegen met foto's van mensen die op elkaar lijken maar geen familie van elkaar zijn. Hoe vet is dat?!

Er wordt wel eens beweerd dat iedereen een dubbelganger heeft rondlopen op aarde. Wat een gek idee! Volgens die bewering zal er nog iemand rondlopen die op mij lijkt. En dan hebben we het niet over een licht getint persoon met krullen. Nee, echt iemand die op mij lijkt! 

Je raad het al,...mijn nieuwe missie: ik wil mijn dubbelganger ontmoeten! 

En dat moet toch lukken met de middelen die we tegenwoordig hebben?  Met de middelen als Internet moeten we de hele wereld toch kunnen afstruinen naar mijn dubbelganger. 

Waar op de aardbol zit mijn 

dubbelganger? Help je mee zoeken? Let's start! 

Mijn foto (26-12-'13)

30 jaar

30 jaar, nog twee weken, dan is het zover. Ik kan eerlijk zeggen dat ik er onwijs tegenop zie. Waarom? Ja, waarom eigenlijk? 

Laat het maar stilletjes aan me voorbij gaan. Geen feestjes en ook geen surprise (dat denk ik dan). Ik vind er niks aan, 30 jaar. Omdat ik op maandag jarig ben heb ik vrij genomen van mijn werk zodat ik de hele dag in bed kan blijven liggen. Grapje natuurlijk, dat laatste dan. Vandaag kreeg ik een mail van een kledingwinkel: "Omdat je over twee weken jarig bent krijg je 10% korting". Het blijft me achtervolgen. Dat ik over twee weken de leeftijd van 30 jaar bereik had ik al ver, ver weg gestopt. 

Maar waarom dan? De afgelopen 10 jaar, als 20-er, heb ik veel mooie dingen meegemaakt. Als 20-er bouw je aan je toekomst. Je wordt zelfstandig, rond een studie af, je wordt verliefd, koopt een huis (of twee), je werkt aan je toekomst, krijgt kinderen en je wordt alweer 30! De komende 10 jaar maken mij angstig. Ik zie er onwijs tegen op. Maar ook tegen de komende 20 jaar, 30 jaar,... Het is de leeftijd waarvan je weet dat er familieleden mee verouderen. Je gaat in de komende 10, 20 en hopelijk 30 jaar afscheid nemen van mensen om je heen die je liefhebt, gewoon vanwege ouderdom. Dan heb ik het nog niet over ziektes en ongelukken etc. Ik vind het idee verschrikkelijk! Ik ben daar ook helemaal nog niet klaar voor. Niet dat ik er ooit klaar voor zou zijn, maar hoe ouder ik word, hoe ouder zij worden. 

Het is het leven, ooit gaan we dood. Maar hoe ga ik mij er de komende 10 jaar op voorbereiden?

33 jaar,...

Normaal begin ik altijd met zappen bij RTL4. Eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, zap ik meestal direct naar TLC. Maar sinds ik ook mee wil praten tijdens de lunchpauze, heb ik mij voorgenomen om vaker bij Nederland 1 te beginnen. Je kent die lunch gesprekken wel; "heb je gisteren DWDD gezien?". In het begin had ik nog niet eens door dat DWDD staat voor De Wereld Draait Door. Schijnt een hip programma te zijn bij 50+-ers en mannen in pak met een accentje alsof ze jaren in Wassenaar hebben gewoond. En als iets hip is, sluit Patty graag aan! 

Ik kan je alvast melden; ik heb tot op heden nog geen DWDD gezien! Wel kijk ik tegenwoordig Lingo. Dat is weer een heel ander genre. Meer een programma waar mijn schoonvader naar kijkt. Sorry, Herman. Maar soms vertel ik ook waarheden. Dit tikkend vraag ik me af of DWDD niet op Nederland 3 is? Misschien morgen eens proberen.

Na het avond programma van eten geven, vaatwasser inruimen, baby in bed doen, wasjes draaien, kijken wat ik morgen aan doe etc. plof ik tegen een uur of 21.00u eindelijk op de bank. Wanneer ik de TV aan doe blijf ik hangen op Nederland 1, waar hij nog op stond. Het is een programma waar zeven gezinnen worden gevolgd vanwege een ziekte in het gezin. Die persoon zal overlijden. Ze nemen afscheid van elkaar.

Daar zit ik dan. Jankend op de bank. Een klein emotioneel wrak. Die arme kindjes die hun ouders kwijt raken en ouders die hun kinderen nooit zullen zien opgroeien. Dan was er ook een vrouw met huidkanker, zij overleed in deze uitzending. Oef, nu werd het voor mij confronterend. Al jaren heeft mijn moeder, en onlangs ook mijn zus, last van huidkanker. Dat je er echt dood aan kon gaan wist ik wel. Maar dat je echt dood gaat van huidkanker, had ik weggestopt. 

Een paar weken geleden is er nog een flink stuk verwijderd bij mijn moeder in haar been, tot haar bot. Dit is de zoveelste keer. 

De angst die je hebt dat je moeder misschien dood kan gaan aan huidkanker werd toch even in mijn gezicht 'gepropt'. 

Huilend bel ik mijn moeder "Mam, ik wil niet dat jij dood gaat aan huidkanker". Ze was even stil. Nadenkend waar dit natuurlijk ineens vandaan kwam. Zoals een echte moeder zei ze dingen waardoor ik mij gerustgesteld moest voelen. Die woorden waarvan je als klein meisje een veilig gevoel kreeg. Terug naar mama, daar ben je veilig. 

Maar dat kleine meisje ben ik niet meer. Het zorgeloze leven is veranderd in een zorg leven. Iets zegt mij dat het een keer niet meer weggehaald kan worden. Het is zoveel, zo vaak. 

94 jaar wil ze worden, nog 33 jaar wil zij leven op deze aardbol. Nog 33 jaar heb ik mijn moeder aan mijn zijde als het aan haar ligt. Ze wil overgroot oma worden en Nio zien trouwen. Over 33 jaar ben ik ouder dan zij nu is.

33 jaar, JIJ huidkanker, waag het niet. Het gaat nu goed maar laat het me niet merken. Ik zal je,.....

Negen maanden af- race

Daar loop ik dan, flanerend in mijn bikini, langs het zwembad. Mijn rug recht, borstjes naar voren, kont iets naar achter en kin in de lucht. Het gevoel van de zon in mijn gezicht, de warmte, daar had ik zo naar verlangd.

Nog net voor de schoolvakantie begint en Nederland massaal van de Turkse zon gaat genieten, glippen wij er tussenuit. Wij ruilen regen, donkere wolken, 16 graden en een hoopje chagrijnige mensen in voor zon, blauwe hemel, all inclusive, relaxen en lachende mensen. 

Ondertussen heb ik plaats genomen op een ligstoel, nog steeds aan het zwembad. Een rieten parasol maakt de zon net iets minder fel en een ananassapje met ijs staat naast me. Ik mag het eigenlijk niet zeggen, komt nog al dom over, maar ook ik bestelde zojuist een "Ananas Juice with ice". Ach, dan heb je toch weer wat te lachen, niet?

Ik geef de schuld aan het pak waar met grote letters Ananas op stond. Later zag ik dat aan de andere kant Pineapple stond vermeld. Maar goed, ik heb mijn ananassapje.

Negen maanden is mijn zoon nu. Je kent het wel "9 maanden op en 9 maanden af". 

Die 9 maanden op liepen gesmeerd. 23 kilootjes, schoon aan de haak. Dat was ik totaal aangekomen. Met 39 weken ben ik bevallen, bijna een volledige zwangerschap. De standaard vraag die je krijgt als je zwanger bent is 'En? Veel aangekomen?'. Nooit heb ik mij er voor geschaamd of het niet willen zeggen. Een zwangerschap is en blijft een inslag op je lichaam. 

Iedereen om me heen probeerde mij goede moed in te praten. "Oh joh, die 23 kilo vliegen er zo af", "dat is ook vocht, ben je zo kwijt", etc.

Ik zal eerlijk zijn, dat is dus niet waar! Toen mijn zoon geboren was zat er nog 13 kilo te veel aan mij lichaam. Ook met borstvoeding viel ik eigelijk niks af. 

Conclusie; gewoon teveel gegeten. 

Doelstelling; negen maanden af! 

Nu heb ik niet de meest relaxte bevalling gehad met een totaal ruptuur (Google maar, AUW!). 

Hierdoor heb ik de eerste paar weken plat gelegen. Dat is ook niet echt bevorderlijk voor de negen maanden af-race. 

Maar zes weken na een bevalling mag je weer sporten. Fanatiek dat ik was heb ik een Personal Trainer in de arm genomen, Mark Bevaart van AMB Sports. Maar ik mocht, vanwege de complicatie, pas sporten met acht weken. 

Als ik er op terug kijk was ik pas vijf maanden na de bevalling echt hersteld. Maar een echte bikkel laat zich niet kennen, half november, acht weken na de bevalling, begin ik te sporten met mijn PT Mark. 

"Luister Mark, eind december ga ik op vakantie en dan moet mijn buik en cellulitis weg zijn en moet je weer door mijn benen kunnen kijken."

De lat lag hoog, in zes weken wilde ik het onmogelijke. Het moest! Over zes weken ging ik naar Aruba! 

Zes weken later, ik was tevreden. Ik was er alleen nog lang niet. Zes kilo was ik afgevallen, één kilo per week. 

Ik ben in die zes weken dan ook echt vol gegaan. Ik heb mijzelf van een andere kant leren kennen. Sowieso, wat een periode heb ik achter de rug. De negen maanden zwanger, de bevalling, een baby, je lichaam, hormonen, je leven, mensen om je heen, je ouders, je relatie, op je werk, alles veranderde! 

Ik voelde me onzeker. Deed ik het allemaal wel goed? Kon ik ooit nog zijn wie ik was? Ben ik plotseling veranderd in een huis-moeke? Krijg ik mijn oude lichaam nog terug? 

Ik zie er niet uit! Ben dik! Ben een hoopje chagrijnig mens! Is dit moederschap? Is dit leuk? Is dit nu mijn leven? 

Op Aruba was ik nog bescheiden onzeker. Ergens trots dat ik van de 23 kilo er al 16 kilo af heb weten te krijgen. Maar omdat ik nog niet het gewenste resultaat had bereikt zat ik toch nog niet helemaal lekker in mijn fel. 

Buiten mijn lichaam; met een baby van drie maanden zo een grote reis maken was natuurlijk al spannend genoeg. Maar dat kan ik echt iedereen aanraden! 

Na Aruba ben ik fanatiek blijven sporten met mijn PT. Ook heb ik samen met wat buurtjes hardlopen opgepakt. We hebben zelfs de Ladies Run (5 km.) gelopen in Rotterdam. In Augustus staat de Color Run in Utrecht op het programma.

Ik was wel een klein beetje emotioneel tijdens de Ladies Run. Maar ook heel trots! Ik was zo trots en zo blij dat ik mijn grenzen heb weten te verleggen om mijn doel te bereiken. De mensen langs de kant die ons aanmoedigden, de sfeer, de dames die bijna allemaal met een doel rende; het was een mijlpaal. Mijn mijlpaal. Ik had mijn doel behaald. Ik was 23 kilo afgevallen binnen 9 maanden. Ik zit lekker in mijn fel en ben trots op mezelf.

Bedankt lieve mensen die mij hebben geholpen tijdens de negen maanden af-race.

Speciale dank aan; mijn moeder, die elke dag voor mij kookt. Rekening houdend met mijn dieet.

Mijn vriend, die me altijd mooi blijft vinden en dat je me blijft stimuleren om te doen waar ik mij goed bij voel.

Mark, mijn personal trainer. De persoon die ik iedereen kan aanraden voor die extra boost, het verleggen van grenzen en een gezonde draai qua voeding. Degene die mij heeft geholpen en altijd zo rustig bleef, ookal zat ik er echt doorheen. 

Zo, mijn ananassap is op. Ik ga mijn ligstoel verlaten en kijken welke lekkere hapjes de Turken vandaag weer weten te maken. 

Ten slotte; vergeet niet te genieten! Maar als je iets wilt, dan moet je niet zeuren, maar DOEN!

Lekker cliché!

Als je moeder wordt, verandert je sociale leven en alles er omheen. Toen ik nog geen moeder was zag ik het moederschap totaal anders. Mijn baby zou mijn sociale leven niet in de weg zitten. Ik zou Patty blijven zoals iedereen mij kende. Niets is minder waar,..

Via mijn werkgever ben ik uitgenodigd op een workshop. Zakelijk gekleed, hakjes aan, met lipgloss glimmende lipjes en haartjes mooi in de krul verschijn ik op een top locatie in hartje Rotterdam. Tijdens de voorstelronde stel ik mijzelf voor. Als laatste vermeld ik ook nog; “O’ja, en daar tussendoor ben ik ook nog moeder. Maar dat zie je wel aan de kwijl die ik net ontdekte op mijn colbert.” De hele groep moest lachen. Uiteraard was het een mooie binnenkomer om mij te verontschuldigen voor de kwijl die mijn zoon achterliet op mijn zakelijke outfit.

Ontspannen ben ik aan een kopje thee begonnen. Nu ik moeder ben is werk namelijk tijd voor ontspanning. Een beetje tijd voor mezelf.

Die ochtend; mijn zoon slaapt nog steeds niet door. En juist deze morgen had hij geen zin om te drinken, ging ik douchen; dan wilde hij vooral niet alleen zijn, had ik hem net aangekleed; ging hij uitgebreid poepen, wilde het liefst meekijken tijdens het opmaken en hij heeft ontdekt dat je aan haar ook gewoon kan trekken als je op de kop in de föhn hangt. Ook was hij moe maar wilde dan wel in slaap gewiegd worden.Op het nippertje kwam ik op tijd voor de workshop. Volgens mij hapte ik daar ook voor de eerste keer weer naar lucht.

Daarnaast is het puzzelen om verjaardagen, etentjes en stapavondjes te combineren met de slaapjes, voedingen en luiers van mijn zoon.

Ik heb het geluk dat ik aan sociale rijkdom niks te kort kom. Maar ik merk wel dat mijn sociale contacten minderen. Voorheen was ik echt een feestbeest, tot in de late uurtjes. Tegenwoordig lig ik in het weekend ook gewoon om 22.00u op bed. Als ik uitga dan haak ik vroegtijdig af. Mijn ogen vallen dan gewoon dicht. Met gebroken nachten en een zoon die het al 9 maanden presteert om met een 5 in de klok wakker te worden, 32 uur werk en huishouden blijft er gewoon niks van je energielevel meer over. Ik wil een goede moeder, vrouw, dochter, nicht, tante, zus, werknemer en een vriendin zijn. Je kunt alleen niet altijd rekenen op begrip. Toen ik zwanger was, was het allemaal prachtig. Maar toen mijn zoon eenmaal was geboren en ik nog weinig tijd over had, zijn de slachtoffers gevallen. Helaas, het contact ebt langzaam weg.

Maar vriendschappen heb je nodig. Ook als je moeder bent. Even niet praten over poepluiers, borstvoeding en slapenloze nachten. Gewoon de ouderwetse gesprekken zijn juist die, die zo heerlijk zijn. De gesprekken waarin je even geen moeke, moeder-af bent en gewoon Patty bent. Zeker met de drukke agenda die ik heb is het wel belangrijk om te plannen. Daarbij is iedereen tegenwoordig onwijs druk. Maar een goede vriendin kan wel wat hebben en is het waard om moeite voor te doen.